Woda jest w Rzymie za darmo - Rzym, epizod 2

Do Rzymu powracałam kilkukrotnie. Za każdym razem z radością i niepewnością. 

Jeden z tych wyjazdów był na polecenie mojego drogiego fizjoterapeuty. Po skomplikowanym złamaniu łokcia, który poskładał, niczym puzzle dla zaawansowanych, mój chirurg-cudotwórca, pracowaliśmy w pocie czoła nad sprawnością mojej ręki przez wiele miesięcy. W pewnym momencie ręka odmówiła dalszej współpracy i nie chciała już robić oszałamiających postępów. Pan doktor powiedział, że to zupełnie normalne zjawisko, że rehabilitowane kończyny czasami potrzebują odpoczynku i że w moim przypadku to właśnie TEN MOMENT. Kazał mi czym prędzej spakować walizkę i jechać na wakacje. A że ufałam jego słowom w stu procentach, nie musiał mi tego dwa razy powtarzać.

Długo nie zastanawiałam się nad destynacją.

Metro Repubblica, linia A

Tym razem znalazłam nocleg u hosta z Velletri, w dzielnicy Castelli Romani. Z wysokości pięknych punktów widokowych pokazał mi jeziora: Nemi i Albano. 

Jezioro Nemi

Jezioro Albano

W otaczających je parkach znalazłam wiele niespodzianek - najbardziej spodobała mi się figurka bogini Diany (jeśli dobrze pamiętam).

Potem pojechałam (już sama) do ogrodów Tivoli (oczywiście, nie sprawdziłam wcześniej w internecie...wyjątkowo tego dnia były zamknięte…). Ale prowadząca do nich trasa, prowadząca pomiędzy urokliwymi kamieniczkami, aż do katedry Duomo, zrekompensowała głęboki zawód z powodu pocałowania klamki przed tivolańską bramą.

Spałam na najbardziej trzeszczącej polówce, jaką można sobie wyobrazić, ale za to zaoszczędziłam na lokalnych przejazdach… Nie, nie wożono mnie wszędzie samochodem - po prostu mój host zaopiekował się moim biletem… Pozwolę sobie nie zdradzać szczegółów, ale codziennie kasował mój dobowy bilet tak, że dnia następnego mógł zrobić to ponownie. Magik.

Metro Piramide, linia B

Magię Rzymu czuć na każdym kroku. Nawet podglądanie przez dziurkę od klucza ma inny wymiar :) Jak w przypadku il buco di Roma, które kryje Bazylikę św. Piotra.

Ten wyjazd zahaczył o moje urodziny. Moje 25 urodziny spędzałam spacerując samotnie po rzymskich zaułkach!

Nigdy nie mam dość podziwiania śladów przeszłości. A w Rzymie czuć oddech historii na karku po prostu wszędzie.  Uwielbiam spacerować po kamiennych uliczkach, mijając ruiny, które pamiętają cesarzy. Czuję, jakby historia działa się tuż obok, tu i teraz. Tylko muśnięta współczesnością, więc nie tak bardzo przerażająca, jaka wydaje się w podręcznikach czy na zekranizowanych wizjach reżyserów. Historia oswojona.

Znalazłam także swoje ukochane miejsce. To ławeczka obok pomnika cesarza Hadriana w parku za Zamkiem św. Anioła. Przesiedziałam i przeleżałam na niej długie godziny. Obserwując bawiące się dzieci, całujące się na piknikowych kocach pary i biegające psy. Marząc lub wspominając. Uśmiechając się do siebie i do słońca, a czasami bezgłośnie płacząc. A Hadrian na to wszystko patrzył z delikatnym uśmiechem na twarzy.

Staram się wracać tam za każdym razem, kiedy jestem w Rzymie. Choć na chwilę. 

Wracając jednak do moich urodzin... Dochodziło południe, przysiadłam na Placu San Silvestro, gdy… zebrały się chmury i zaczęło grzmieć.

Tego tylko brakowało! Na pewno zaraz przejdzie - pocieszałam się w duchu, siedząc uparcie na kamiennej ławce, pomimo że wszyscy wokół zaczęli szukać kryjówek. W końcu skapitulowałam - nie przechodziło. Skryłam się w jednej z bram, w której stało już kilka innych osób. W tym trzech panów w garniturach, prawdopodobnie chcących się przewietrzyć podczas przerwy w pracy. Zamieniliśmy kilka słów na temat pogody (wciąż grzmiało), potem na temat pracy (wciąż grzmiało), potem zapytali o plany na wieczór (wciąż i nieprzerwanie padało i grzmiało), odpowiedziałam zapobiegliwie, że już mam plany, że świętuję z przyjaciółmi moje urodziny (wciąż grzmiało), na co jeden z panów wyciągnął z torby trąbkę (?!?!) i przy jej akompaniamencie jego koledzy zaśpiewali mi włoskie, głośne, energetyczne, szczere i radosne sto lat!! Musiałam mieć oczy jak piłeczki i wyraz twarzy jak pięciolatek na widok bożonarodzeniowej choinki.

Przestało grzmieć i padać! :) Panowie odprowadzili mnie do Piazza del Popolo i tam, wymieniwszy wizytówki, rozstaliśmy się.

Ale to nie był koniec niespodzianek tego dnia. Dzień wcześniej jeden z moich znajomych zapytał, czy nie chcę wybrać się z nim do dużego klubu fitness na event. Ja, ledwie co kontuzjowana instruktorka, zgodziłam się bez wahania. Zapakowałam do torby parę sportowych butów (które brałam ze sobą zawsze i wszędzie) i ubrania na zmianę, i tak obładowana spacerowałam po mieście w letniej sukience i lekkich sandałkach. 

Dotarłszy pod umówione miejsce, zorientowałam się, że to nie jest event sportowy.

Widząc wyszpilowane i wygorsetowane panie oraz panów w garniturach, uwiadomiłam sobie, że coś jest nie tak. I istotnie - był to event organizacji charytatywnej, zrzeszającej przedstawicieli różnych krajów, a mieszkających w Rzymie, w celu szeroko pojętej pomocy różnego typu potrzebującym. Jako jedyna przedstawicielka z Polski, zostałam ostrzelana z aparatów fotograficznych, rzecz jasna, w towarzystwie prezesa organizacji. Tak. W letniej sukience na ramiączkach i w sandałkach. I z torbą ze sportowymi butami. Brawo ja! :)

Dlaczego Woda jest w Rzymie za darmo? Opis cyklu znajduje się tutaj, a wyjaśnienie nazwy tu.